-
Αυτοαναφορικοί Σκηνοθέτες: Ο Bertolucci Μιλά για Bertolucci και Τέχνη στο The Dreamers
Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci Παρακολουθώντας τις ταινίες του Bertolucci, λέξεις διάσπαρτες ξεπηδούν από τις ιστορίες του, σχηματίζοντας μοτίβα που παραπέμπουν σε πολύ συγκεκριμένους προβληματισμούς ˙ έρωτας, ιδεολογία, επανάσταση και πολύ σινεμά περιτριγυρίζουν στο μυαλό του σπουδαίου δημιουργού, που αν τις χρησιμοποιούσε κάποιος αθροιστικά για να πλάσσει μια ξεχωριστή ιστορία, μόνο από αυτές τις λέξεις, εκείνη θα είχε ένα πολύ συγκεκριμένο όνομα: The dreamers. Οι Ονειροπόλοι του Bertolucci, τρεις ήρωες που δρουν ως αυτοαναφορικές φιγούρες πλασμένες από το σινεμά ολόκληρου του κόσμου αλλά κι από του ίδιου του Bertolucci, ξεδιπλώνονται στη μεγάλη οθόνη, δημιουργώντας ένα ασυνήθιστο ερωτικό τρίγωνο. Η αιμομικτική ιδεαλιστική, αλλά ανολοκλήρωτη, σχέση των Theo (Louis Garrel) και Isabelle (Eva Green),…
-
Ο Χαμένος Bunuel Αναζητά Διέξοδο στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες – Review
Σκηνοθεσία: Salvador Simó Busom Το 2019, η χρονιά που οι κινηματογραφικοί δημιουργοί κατέθεσαν βιώματα και ψυχή στο βωμό της μεγάλης οθόνης, όσο καμία άλλη χρονιά της τελευταίας δεκαετίας, άφησε στην παρακαταθήκη του κατά το κλείσιμό του ένα animation αρκετά διαφορετικό από όλα τ’ άλλα. O Bunuel στο λαβύρινθο με τις χελώνες ή αλλιώς ο Bunuel στο λαβύρινθο του μυαλού του, θα μπορούσε άνετα να αυτοχαρακτηριστεί ως «ένα από τα καλύτερα animation που δημιουργήθηκαν ποτέ», όχι μόνο λόγω του φόρου τιμής που ασκεί στον «πατέρα» τού σουρρεαλισμού στον κινηματογράφο κι έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς που πέρασαν ποτέ από την κάμερα, όσο γιατί περιβάλλει τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο…
-
Valentine or Anti-Valentine Cinema? / 30 Κινηματογραφικές Αντισυμβατικές Προκλήσεις
ΠΡΟΣΟΧΗ!! Οι ταινίες που ακολουθούν είναι σε μεγάλο ποσοστό ακατάλληλες για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Γιατί τις μοιραζόμαστε μαζί σας; Ο λόγος είναι ότι άνθρωποι κάπου, κάποτε, σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν, ερωτεύθηκαν, αγαπήθηκαν, αντάμωσαν (ή και ποτέ), πειραματίστηκαν, αφέθηκαν, απόλαυσαν, νοστάλγησαν ή και ζήτησαν αγάπη. Και αρκεί αυτο; Φυσικά, γιατί αυτό τις κάνει ανθρώπινες μέσα στην αντισυμβατικότητά τους. Η λίστα που ακολουθεί, λοιπόν, είναι 30 ταινίες & 1 έκπληξη που έχουν τοποθετηθεί με anti-Valentine σειρά (από την πιο συμβατικά ρομαντική έως την πιο αντισυμβατική και σκοτεινή). Ξεκινάμε! 30. Dracula (1992) Francis Ford Coppola Μια ιστορία χιλιοειπωμένη, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά κανένας τόσο γοητευτικός όσο αυτός του Francis Ford…
-
O Hu Bo Λυτρώνει τη Μιζέρια του Στο Πρόσωπο Ενός Ελέφαντα που Στέκεται Ακίνητος – Review
Σκηνοθεσία: Hu Bo «Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος κάπου στην Κίνα, ίσως επειδή οι άνθρωποι τον κάρφωσαν πισώπλατα με τα μαχαίρια τους». Αυτή ήταν η εισαγωγή του Hu Bo στην πρώτη και τελευταία μεγάλου μήκους κινηματογραφική του απόπειρα, αφού ο σκηνοθέτης, σε μικρό χρονικό διάστημα μετά τα γυρίσματα, έβαλε τέλος στη ζωή του, αφήνοντας αυτή την ταινία ως «σημείωμα θανάτου». Ο καταθλιπτικός και συνάμα προσωπικός δημιουργός, αποτύπωσε την ψυχή του σε ένα τετράωρο κινηματογραφικό ταξίδι, με μοναδικό του όπλο μια κάμερα, που ίσως ήταν και η μοναδική του πινελιά ελπίδας στο βυθισμένο στην απογοήτευση φιλμ του. Ο Hu Bo δεν δίνει χρόνο στον θεατή του να συνειδητοποιήσει τι βλέπει ˙ ούτως…
-
Όσκαρ 2020 / 92nd Academy Awards – Τα Αποτελέσματα
Πολλές αναμενόμενες εκβάσεις αλλά και μια τεράστια έκπληξη επιφύλασσαν τα 92α Βραβεία της Ακαδημίας φέτος, γράφοντας ιστορία ως η 1η χρονιά που το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας κατέληξαν στον ίδιο αποδέκτη. Το Parasite του Bong Joon Ho, ήταν ο πρωταγωνιστής της αποψινής βραδιάς σηκώνοντας και στις 3 βασικές κατηγορίες (Best Picture, Directing, Original Screenplay) το χρυσό αγαλματίδιο και κυριαρχώντας όλων των υπόλοιπων αντιπάλων του. Δείτε αναλυτικά όλους τους νικητές από την απονομή των 92ων Όσκαρ παρακάτω: Best Picture: Ford V Ferrari – Peter Chernin, Jenno Topping and James Mangold, Producers The Irishman – Martin Scorsese, Robert De Niro, Jane Rosenthal and Emma Tillinger Koskoff, Producers…
-
Πριν Από τα Παράσιτα Ήταν το Burning – Review
Σκηνοθεσία: Lee Chang-dong Με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών 2018, την ίδια χρονιά που θριάμβευσε και το Shoplifters, και κερδίζοντας άμεσα την εκτίμηση της πλειοψηφίας των κριτικών και του κοινού, το Burning του Lee Chang-dong εμφανίστηκε ως ο «προπομπός» των φετινών Παρασίτων του Bong Joon-ho, χαρίζοντας ένα μοναδικό ποιητικό «ταξίδι» στα κινηματογραφικά είδη μέσα από τους έντονους κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς του σύγχρονου Ασιατικού σινεμά. Ο Chang–dong κινείται άλλοτε αντιπαράλληλα κι άλλοτε πρωτοποριακά στη θεματική του, αφομοιώνοντας πλήρως τις σκέψεις της εποχής του για το όλο κι αυξανόμενο χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις της Κορέας, αλλά επεκτείνοντας την ουσία στους ίδιους τους ανθρώπους, τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις ανάγκες τους.…
-
Το Πρόσωπο της Greta Gerwig στις Μικρές Κυρίες της – Review
Σκηνοθεσία: Greta Gerwig Μετά την ιστορία ενηλικίωσης, με δόσεις χιούμορ, Lady Bird (2017), η Greta Gerwig προσθέτει άλλη μία «γυναικεία» ταινία στο ενεργητικό της, αναλαμβάνοντας τη σύγχρονη, κινηματογραφική μεταφορά της κλασικής Χριστουγεννιάτικης ιστορίας, Little women, προσαρμόζοντάς τη, όμως, στο δικό της σύμπαν βιωμάτων και προσωπικού σινεμά. Όντας αυτοαναφορική και παραμένοντας γι’ ακόμη μια φορά στο αγαπημένο της σινεμά χαρακτήρων, η Gerwig ταξιδεύει με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία στην ξέγνοιαστη ιστορία μιας περασμένης κινηματογραφικής εποχής, καταφέρνοντας, παράλληλα, να γίνει πιο σύγχρονη από ποτέ. Η ώριμη και γεμάτη προθυμία να μοιραστεί τις εμπειρίες της σκηνοθέτις, αγκαλιάζει με στοργή τις τέσσερεις αδερφές, προσεγγίζοντας τις λεπτομερώς μεν, όσον αφορά την διαφορετικότητά τους, αλλά με απλότητα δε,…
-
Τα 2010’s στο Μεγάλο Πανί – Top 10 Κινηματογραφικών Επιλογών για την Περασμένη Δεκαετία (Μέρος 3ο)
Αφήνοντας πίσω μια ολόκληρη κινηματογραφική δεκαετία, ας θυμηθούμε ορισμένες στιγμές της που μας έμειναν αξέχαστες… 10. Cloud Atlas (2012) Σκηνοθεσία: Tom Tykwer, Lana Wachowski, Lilly Wachowski Ένα υποτιμημένο αριστούργημα από τα αδέλφια Γουατσόφσκι. Έξι ιστορίες διαφορετικού χωροχρόνου που θέτουν ανθρώπινα ζητήματα. Τελικά όσοι πραγματικά διαφέρουν είναι εκείνοι που θα εναντιωθούν στο κατεστημένο και θα κάνουν την διαφορά. Όπως ακριβώς είναι οι χαρακτήρες, έτσι και η ίδια η ταινία στέκεται κάτι παραπάνω από πρωτοποριακή. 9. Melancholia (2011) Σκηνοθεσία: Lars Von Trier Ο πλανήτης Melancholia βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τον πλανήτη Γη. Ο Λαρς Φον Τρίερ κατάφερε να προσδώσει την καταστροφή με τόσο ρεαλιστικό τρόπο, δείχνοντας την αλλαγή τόσο του εξωτερικού…
-
O Φροϋδικός “Φάρος” του Robert Eggers στον Αντίποδα της “Μάγισσας” του – Review
Σκηνοθεσία: Robert Eggers Μετά το ντεμπούτο του με το γοητευτικό The witch, ο Robert Eggers, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, πάλι στα μονοπάτια ενός «Λαβκραφτιανού», «Μπεργκμανικού» και φροϋδικών προδιαγραφών horror, με θρησκευτικό υπόβαθρο κι εντυπωσιακούς ελιγμούς στον ψυχολογικό, σχεδόν εφιαλτικό, κλασικό τρόμο. Στον αντίποδα της σκοτεινής και φεμινιστικής φιγούρας της Μάγισσας, ο Eggers καταπιάνεται γι’ ακόμη μια φορά με τον καταστροφικό ψυχολογικό αντίκτυπο του θρησκευτικού συντηρητισμού, ως ρίζα του κοινωνικού συντηρητισμού, προσεγγίζοντας αυτή τη φορά τους προβληματισμούς του υπό την οπτική της τοξικής ανδροπρέπειας και της επιβλαβούς ρηχότητας των ταμπού που χαρακτηρίζουν το ανδρικό φύλο. Η αλληλεπίδραση των ηρώων του Φάρου, είναι ωμή, βίαιη, σχεδόν ψυχωτική, δημιουργώντας ένα σουρρεαλιστικό σύμπαν παραισθήσεων,…
-
Η Céline Sciamma Ζωγραφίζει στη Μεγάλη Οθόνη στο Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται – Review
Σκηνοθεσία: Céline Sciamma Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται ή αλλιώς το πορτρέτο μιας γυναίκας από μια γυναίκα, έφυγε φέτος από το Φεστιβάλ των Καννών φέροντας στην «πλάτη» του τριπλό φορτίο ˙ τα βραβεία Καλύτερου Σεναρίου και Queer Palm (βραβείο Καλύτερης Queer Ταινίας) και μαζί τους ένα κατασυγκινημένο πλήθος να πλημμυρίζει την αίθουσα ενθουσιασμό και χειροκροτήματα, μετά την λήξη της προβολής. Η Céline Sciamma «κλείνει την πόρτα» σε κάθε φωνή που βροντοφωνάζει λόγια ρατσιστικού φεμινισμού, παραδίδοντας μια ταινία για τη γυναίκα από μια γυναίκα και δημιουργώντας γυναίκες, όχι ως πολιτικοποιημένους εκπροσώπους μιας ακόμα ταινίας σύγχρονης, στείρας, επαναστατικότητας, αλλά ως φιγούρες προσωπικών σκέψεων και βιωμάτων. Η σκηνοθέτις δεν ανοίγει την καρδιά…
The City of Arts
