-
Ο Ιρλανδός του Martin Scorsese: Μεταμοντέρνος ή Οπισθοδρομικός; – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Martin Scorsese Την επιστροφή του στη μεγάλη οθόνη μετά το διχαστικό The silence (2017), σημάδεψε ο Martin Scorsese, αυτή τη φορά με το είδος που τον κατέστησε έναν από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς σκηνοθέτες στο κινηματογραφικό στερέωμα, που δεν είναι άλλο από τα gangster movies, που ρίζωσαν στον αμερικάνικο κινηματογράφο αρχές της δεκαετίας του ‘30 και τον ανέδειξαν ακόμα περισσότερο τις δεκαετίες ‘60-‘90. Το γκάνγκστερ, είδος «θεμέλιο» για το Αμερικάνικο όνειρο και την ιδεαλιστική ηρωοποίηση στο αμερικάνικο σινεμά, έχει αποδομηθεί ήδη από την δεκαετία του ’90 για την ουτοπική νοοτροπία του και τρόπο ζωής που προέβαλε, με τα βασικά του χαρακτηριστικά, ωστόσο, να μην παύουν ποτέ να αποτελούν σημεία διατήρησης…
-
Joker: Αντι-ήρωας & Επαναστάτης ή Ήρωας & Συμβατικός? – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Todd Phillips H στιγμή που ο πολυαναμενόμενος, σκοτεινός Joker θα ξεδιπλώσει το μυστηριώδες παρελθόν του στη μεγάλη οθόνη επιτέλους έφτασε, με τον χαρακτήρα του Todd Phillips να υπόσχεται πιο πολύ ένα ψυχογράφημα του αγαπημένου αντιήρωα της DC, τοποθετημένο στο super hero κόσμο των κόμικ, παρά μια ακόμα ταινία δράσης για τις «καλές» και «κακές» φιγούρες του ανθρώπινου κόσμου. Τοποθετημένος στο μαύρο και μισάνθρωπο σύμπαν κοινωνικού χάους της DC, γεννιέται ο Joker, ως παράγωγο της βίας και της κοινωνικής ανηθικότητας που εκφράζει τον περίγυρό του, κυνηγώντας, ως καθαρά ανθρώπινο ον, ενσωμάτωση κι αποδοχή. Είναι εκ γενετής «διαφορετικός», σε έναν κόσμο που το διαφορετικό όχι μόνο περιθωριοποιείται, αλλά περιορίζεται με τον…
-
Folk Horror και Σύγχρονος Φεμινισμός στο “Midsommar” του Ari Aster – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Ari Aster Με αυτοαναφορική αρχή αλλά κινούμενος σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια από την περσινή του Διαδοχή, ο Ari Aster παρέμεινε στο αγαπημένο του είδος, πάντα με την πιο εναλλακτική και προσωπική οπτική του, δημιουργώντας ένα horror movie γνήσιου, σύγχρονου κινηματογράφου. Συνδυάζοντας ιδέες από μια επίκαιρη πραγματικότητα ενταγμένες σε ένα παραμύθι λαογραφικών στοιχείων και θρησκευτικής κουλτούρας, το Midsommar συνιστά μια εφιαλτική αλληγορία, έτοιμη να υπνωτίσει τον θεατή και να τον παρασύρει στις τελετές της. Οι άξονες του φιλμ γίνονται εμφανέστατοι από το πρώτο κιόλας τέταρτο, καθιστώντας σαφές ότι ο Ari Aster δεν κατασκευάζει έναν κόσμο απόλυτα μυθοπλαστικό κι auterιστικό, αλλά ιδιοποιείται προβλήματα απλών, καθημερινών ανθρώπων, χρησιμοποιώντας ως μέσο παγανιστικά τελετουργικά…
-
Πόνος και Δόξα ή “H Προσωπογραφία του Εαυτού μου” από τον Pedro Almodovar – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Pedro Almodovar Η επιστροφή του Pedro Almodovar μετά την Julietta του με το βαθιά προσωπικό κι αυτοαναφορικό Dolor y Gloria (Pain and glory), σηματοδότησε το τέλος μιας, κατά πολλούς, μέτριας κινηματογραφικής περιόδου του μεγάλου σκηνοθέτη, με ένα έργο που έφερε πινελιές από το σινεμά του πριν και μέχρι το Volver (2005), θυμίζοντας τις παλιές ένδοξες στιγμές του. Χαμένες αγάπες, μητέρες και ένα πολύ ευαίσθητο και προσωπικό σινεμά υπόσχεται ο Pedro Almodovar με τη νέα του ταινία, με μια συνταγή ιδιαίτερα έξυπνη και συνάμα προσωπική. Όπως στις περισσότερες ταινίες του «αλμοδοβαρικού σύμπαντος» δεν χρειάζονται γεγονότα επί γεγονότων και περίπλοκες ιδέες για να καθορίσουν το πλαίσιο δράσης των ηρώων του φιλμ.…
-
Η Εσωτερική Δύναμη του Shame Μέσα από τις Ψυχρές Εικόνες του – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Steve McQueen Τοποθετημένο στην «γκρίζα», «παγωμένη» κι άψυχη καθημερινότητα μιας μεγαλούπολης, το Shame ακολουθεί τη ζωή ενός νυμφομανούς, αλλά φαινομενικά επιτυχημένου επιχειρηματία, περιβάλλοντας με εικόνες μια ιστορία ωμότητας και συναισθηματικής έντασης, ταυτόχρονα. Χωρίς να χαρίζει ελπίδα, αισιοδοξία ή θετική διάθεση το φιλμ στέκεται αυστηρά κατακριτέο στη σύγχρονη αστική νοοτροπία, χτίζοντας με αυτά τα «υλικά» μια καταπιεστική κόλαση γύρω από τους χαρακτήρες του, για να τα χρησιμοποιήσει, στη συνέχεια, για την εσωτερική επανάστασή τους. Όπως στον Γυμνό του Mike Leigh, έτσι και στο Shame οι ήρωες υποτάσσονται στα πάθη τους μπροστά στο φακό κι ενσαρκώνουν επίγεια «φαντάσματα» του παρελθόντος, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν μόνο τις σαρκικές ή υλικές τους ανάγκες. «Η…
-
Άρωμα από Καλοκαίρι με το Call me by Your Name του Luca Guandagnino – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία:Luca Guandagnino Έχοντας δυναμικό παρελθόν με το I am love και A bigger splash και παραμένοντας στο πλαίσιο των μικρών, καθημερινών, αλλά τόσο έντονων ερωτικών ιστοριών, όπως εκείνος τόσο καλά ξέρει, ο Luca Guandagnino βαδίζει σε μονοπάτια queer cinema, προσκαλώντας τον θεατή όχι να προβληματιστεί, αλλά να «βιώσει». Γι’ ακόμα μια φορά υπό το πρίσμα του καυτού ήλιου και των καταγάλανων νερών της Ιταλίας, ο Guandagnino τοποθετεί τους ήρωές του σε ένα καλοκαιρινό τοπίο, που διεγείρει τις αισθήσεις και πλημμυρίζει την οθόνη συναισθήματα, μόνο και μόνο επειδή τίποτα δεν είναι πιο μαγικό από την απλότητα των μικρών καθημερινών στιγμών που χαρακτηρίζουν τη ζωή των ανθρώπων. Κεντρικός του ήρωας ο έφηβος…
-
High Life της Claire Denis και η Υπαρξιακή Αναζήτηση του Ανώτερου Ανθρώπου – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Claire Denis H επιστροφή της Claire Denis στο μεγάλο πανί με το μυστηριώδες, υπαρξιακό High life, σηματοδότησε την εγκαθίδρυση ενός project που η σκηνοθέτις καταπιανόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής της πορείας, σε ταινία μεγάλου μήκους, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη πλέον οπτική του προβληματισμού της πάνω στην εξέλιξη της ανθρώπινης φύσης. Με σαφείς παραπομπές στο σύγχρονο γαλλικό New French Extremity, το High life είναι μια grotesque Οδύσσεια του διαστήματος, με νότες σκοτεινού θρίλερ, που ναι μεν προσπαθεί να σοκάρει απροκάλυπτα, αλλά καταφέρνει να διεισδύσει στο μυαλό των θεατών, διεγείροντας την περιέργειά τους με αρκετά ύπουλο τρόπο. Η Denis αφήνει την ταινία της να εκφραστεί σιωπηλά κάτω από τους μυστήριους…
Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει
ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΥΜΦΟΜΑΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕΞΟΜΑΝΗ JOE, ΑΠΟ ΤΟΝ LARS VON TRIER / Nymphomaniac Vol. 1 & 2 – Ανάλυση Ταινιών
H Miss Violence του Αβρανά Αποτυγχάνει Εκεί που Επιτυγχάνει ο “Κυνόδοντας” – Κριτική Ταινίας
H Pop Natalie Portman Υποπίπτει στους Συμβιβασμούς της Celeste στο Vox Lux – Κριτική Ταινίας
-
O Luca Guandagnino Παίζει με τις Αισθήσεις στο A Bigger Splash (2015) – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Luca Guandagnino **ΠΡΟΣΟΧΗ! Περιέχει SPOILERS και διαβάζετε με δική σας ευθύνη.** “I’m love! I’m love” αναφωνούσε η Penelope (Dakota Johnson) καθώς επέστρεφαν με τον Paul από τη μυστήρια εκδρομή τους, με τον σκηνοθέτη τους, Luca Guandagnino, να καθίσταται ως ο πλέον «σκηνοθέτης των αισθήσεων και του έρωτα» αλλά αποτελώντας ταυτόχρονα και μια σινεφίλ αναφορά σε ένα προηγούμενο «καλοκαιρινό» δημιούργημά του – I am love (2009) – στο οποίο άλλος ένας παθιασμένος, κρυφός έρωτας λαμβάνει χώρα κάτω από το «βλέμμα» του καυτού, καλοκαιρινού ήλιου. Θα μπορούσε αυτό να θεωρηθεί ως ένας ακόμη υπαινιγμός του Guandagnino για την Penelope και τον Paul; Φυσικά και θα μπορούσε, δεδομένης της άκρως υπαινικτικής φύσης του A…
-
Η Ποιότητα του Ψυχαγωγικού Χόλλιγουντ στο El Royale – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Drew Goddard Κινούμενος σε «Ταραντινικούς» ρυθμούς και υποσχόμενος μια ταινία με τους ήχους από πιστόλια να αντηχούν στην ατμόσφαιρα και το αίμα να γεμίζει «πιτσιλιές» την κάμερα, ο Drew Goddard δημιουργεί ένα φιλμ άκρως διασκεδαστικό με γκανγκστερικό tempo και κωμικά επικριτική διάθεση, προσεγγίζοντας έτσι περισσότερο τους φαν του σινεμά του εμπνευστή του, Quentin Tarantino. Neon χρώματα, υπέροχα καδραρισμένα πλάνα και μια μικρή δόση neo–noir αρκούν για να δώσουν πιο σύγχρονη και προσωπική ταυτότητα, σε μια ταινία που δεν παίρνει σχεδόν ποτέ σοβαρά τον εαυτό της, καταφέρνοντας έτσι να πείσει τον θεατή από την ψυχαγωγική διάθεση της. Ήδη από τα πρώτα πλάνα, το κοινό εισάγεται σε ένα «παιχνίδι υπόπτων» αλα…
-
O Orlando της Woolf Εξερευνά την Ανθρώπινη Σεξουαλικότητα στην Μεγάλη Οθόνη – Κριτική Ταινίας
Σκηνοθεσία: Sally Potter Βασισμένη στο μυθιστόρημα της πάντα ευαίσθητης και μελαγχολικής Virginia Woolf και με εργαλείο την αψεγάδιαστη χαμαιλέοντα Tilda Swinton, το Orlando αποτελεί την απόπειρα της Sally Potter να αποδώσει μια ιδιαίτερη queer ιστορία, υπό την προσωπική της χροιά. Μετά την κυκλοφορία της ταινίας, η σκηνοθέτης παραδέχθηκε ότι υπήρξαν αρκετές διαφορές σε σχέση με το γραπτό αρχικό υλικό, όμως, όπως κάθε μεταφορά ενός γραπτού κειμένου σε φιλμικό κείμενο, οι αλλαγές επιτυγχάνουν την ομαλότερη ανάπτυξη των χαρακτήρων, περιβαλλόμενες από τον υποκειμενισμό του ματιού του εκάστοτε σκηνοθέτη. Περνώντας, λοιπόν, στο Orlando, η Sally Potter επέλεξε να αποδώσει με πολύ πιο ελεύθερο τρόπο τον/την κεντρικό/ή ήρωα-ηρωίδα της ταινίας της, παρουσιάζοντας από την…
The City of Arts
